Het grote verschil tussen de kraterrijke achterkant en de vlakke, lager gelegen voorkant van de maan is mogelijk het gevolg van een kolossale inslag.
Tot die conclusie komt een team van wetenschappers op basis van computersimulaties.
Dat de maan twee gezichten heeft is al bekend sinds het Apollo-tijdperk.
Metingen door de Gravity Recovery and Interior Laboratory (GRAIL) missie in 2012 hebben dat beeld verder versterkt.
De GRAIL-resultaten laten zien dat de korst aan de achterkant van de maan dikker is en bedekt is met een extra laag van materiaal.
Voor deze asymmetrie zijn allerlei verklaringen bedacht.
Een van de ideeën is dat er oorspronkelijk twee manen om de aarde hebben gecirkeld die al in een vroeg stadium zijn samengegaan.
Volgens een alternatieve hypothese zou de maan in een wat later stadium in botsing zijn gekomen met een groter object, een forse planetoïde.
Voortbouwend op dit laatste idee heeft een onderzoeksteam onder leiding van Meng‐Hua Zhu honderden computersimulaties uitgevoerd waarbij de jonge maan bij allerlei soorten botsingen betrokken was.
Vervolgens is gekeken uit welke van deze simulaties een maan tevoorschijn kwam die qua opbouw op de echte maan lijkt.
De uitkomst is dat een 700 tot 800 kilometer groot object aan de huidige voorkant van de maan is ingeslagen.
Bij deze inslag werden enorme hoeveelheden materiaal opgeworpen die op de achterkant van de maan neerkwamen, waardoor de oerkorst ter plaatse onder een vijf tot tien kilometer dikke laag puin bedolven raakte.
Volgens de onderzoekers is het niet waarschijnlijk dat het object een tweede maan van de aarde is geweest.
Het ging waarschijnlijk om een planetoïde die in een eigen baan om de zon draaide.
Het nieuwe model kan niet alleen het verschil tussen voor, en achterkant van de maan verklaren.
Ook de (relatief kleine) verschillen in chemische samenstelling tussen de oppervlakten van aarde en maan kunnen het gevolg zijn van de hypothetische botsing. (EE)
