Op aarde breken vaak grote brokken van een berg af die met donderend geraas omlaag schuiven.
Zo’n aardverschuiving wordt een ‘bergstorting’ genoemd.
Ook op de maan rollen regelmatig grote rotsblokken de helling af, en wetenschappers van het Max-Planck-Institut für Sonnensystemforschung en de ETH Zürich hebben de vele sporen die deze hebben achtergelaten, het zijn er ruim 136 duizend, in kaart gebracht.
Het overzicht is gebaseerd op meer dan twee miljoen detailrijke opnamen van het maanoppervlak, die door de Lunar Reconnaissance Orbiter zijn gemaakt (Nature Communications).
Tot nu toe gingen wetenschappers ervan uit dat de bergstortingen op de maan voornamelijk worden veroorzaakt door ‘maanbevingen’, maar daar is nu twijfel over.
De nieuwe kaart, die vrijwel het complete maanoppervlak bestrijkt, laat zien dat de meeste sporen in de buurt van kraterwanden te vinden zijn. Dat wijst erop dat inslagen van planetoïden een grote rol spelen bij hun ontstaan.
Volgens de onderzoekers veroorzaken de inslagen een netwerk van barsten in het onderliggende gesteente.
Daarbij raakt het oppervlak ter plaatse dermate verzwakt, dat het al vrij snel tot een bergstorting komt.
Maar daar kan ook geruime tijd overheen gaan, miljarden jaren zelfs. (EE) (Image credit: Schweizer Bundesamt für Topografie)
