Onderzoekers hebben met behulp van infraroodbeelden onder het hoge, ondoorzichtige wolkendek van Venus gekeken.
Uit de beelden blijkt dat de middelste wolkenlaag van de planeet, ruwweg 50 kilometer boven het oppervlak, een grote verscheidenheid aan wolkenpatronen vertoont, die mettertijd verandert.
Ook het albedo van deze wolken – de hoeveelheid zonlicht die zij weerkaatsen, varieert.
Dat kan erop wijzen dat ze water, methaan of andere verbindingen bevatten die zonnestraling absorberen.
Ook zijn er aanwijzingen dat er in deze laag convectie optreedt.
Door de bewegingen van de wolken in de middelste laag te combineren met waarnemingen van eerdere ruimtemissies, zoals de Europese Venus Express, hebben de onderzoekers zich een beeld kunnen vormen van de winden in de Venusatmosfeer.
Zo is vastgesteld dat toch al zeer hoge windsnelheden in de middelste laag op hun hoogst zijn aan de evenaar en, net als die in de hoge atmosfeer, in de loop van de tijd veranderen.
Bij het nieuwe onderzoek is gebruik gemaakt van opnamen van de Japanse ruimtesonde Akatsuki, die in december 2015 bij Venus aankwam.
Het hoofddoel van de missie van Akatsuki is om een verklaring te vinden voor de ‘superrotatie’ van Venus, het feit dat de atmosfeer van de planeet veel sneller ronddraait dan de planeet zelf.
Venus doet 243 aardse dagen over één rotatie, terwijl de atmosfeer datzelfde rondje in slechts vier uur voltooit. (EE)
