Image default

Helderheid van ijsdwerg Ultima Thule is merkwaardig constant

De spanning rond de scheervlucht van New Horizons langs de verre ijsdwerg 2014 MU69, alias Ultima Thule, loopt op.
Tijdens Nieuwsjaarsnacht zal de ruimtesonde op een afstand van 3500 kilometer langs dit kleine hemellichaam scheren, maar wat hij daar precies zal aantreffen blijft onduidelijk.
Nieuwe metingen laten zien dat de helderheid van Ultima Thule nauwelijks varieert, wat nogal raadselachtig is.
Al sinds 2017 is bekend dat de ijsdwerg niet bolvormig is, maar waarschijnlijk langgerekt.
Misschien bestaat hij zelfs uit twee afzonderlijke, om elkaar wentelende delen.
Je zou dus verwachten dat de helderheid van het object regelmatige variaties vertoont.
De meest voor de hand liggende verklaring is dat de rotatie-as van Ultima Thule toevallig min of meer in de richting van New Horizons wijst.

Maar het is ook denkbaar dat de ijsdwerg is gehuld in een wolk van kleine deeltjes die de variërende helderheid van het object maskeert.
Erg waarschijnlijk lijkt dat niet: voor de vorming van zo’n ‘coma’ zou het nodig zijn dat Ultima voldoende wordt opgewarmd om wolken van waterdamp en stof uit te stoten, en daarvoor is hij veel te ver verwijderd van de zon.
Een andere suggestie is dat Ultima omringd is door talrijke rondwentelende kleine maantjes, die elk hun eigen helderheidsvariaties vertonen.
Alles bij elkaar zou dat in een relatief constante lichtkromme kunnen resulteren.
Onmogelijk is dit niet, maar zo’n situatie is nog nergens in ons zonnestelsel aangetroffen. (EE)

Ook interessant

Ruimtetelescoop Euclid ziet weer scherp

stipmedia

Binnenkort staat er (tijdelijk) een ‘nieuwe’ ster aan de hemel

stipmedia

IJskorst van Jupitermaan Europa is dikker dan gedacht

stipmedia

Ruwweg één op de tien ‘tweelingsterren’ consumeert planetair materiaal

stipmedia

Bijzonder oude ster ontdekt in Grote Magelhaense Wolk

stipmedia

Ruimtetelescoop Euclid moet ‘ont-ijst’ worden

stipmedia