Wetenschappers hebben ontdekt waar de (schaarse) watermoleculen op de oppervlakken van planetoïden en andere hemellichamen zonder atmosfeer vandaan komen.
Ze blijken ter plekke te worden aangemaakt (Nature Astronomyr).
Op de oppervlakken van diverse planetoïden zijn spectroscopische signaturen van water en afbraakproducten van water aangetoond.
Omdat watermoleculen op deze luchtloze hemellichamen niet langer dan enkele honderdduizenden jaren kunnen standhouden, moet er dus een mechanisme bestaan dat het (bevroren) oppervlaktewater ‘aanvult’.
Met behulp van laboratoriumexperimenten, waarbij stukjes van een meteoriet bij lage temperatuur met elektronen en lasers zijn bestookt, heeft een internationaal onderzoeksteam nu ontdekt hoe dat zit.
Met de genoemde instrumenten hebben de wetenschappers de inwerking van zonnewind, kosmische straling en inslaande micrometeorieten nagebootst.
De resultaten van de experimenten laten zien dat zich hierdoor allerlei processen op de planetoïden afspelen die een bron van oppervlaktewater kunnen zijn.
Twee daarvan blijken cruciaal: de zonnewind en meteorietinslagen.
De reactie die tot de vorming van water leidt begint met een meteorietinslag.
Daarna bestoken de elektronen van de zonnewind het oppervlak, waardoor de vrijgekomen ongebonden zuurstof en waterstofatomen bindingen kunnen aangaan, en water ontstaat.
Het water dat op de oppervlakken van planetoïde wordt dus niet zo zeer aangevuld als wel ter plekke gegenereerd. (EE)
