Een onderzoeksteam van de universiteit van Bern (Zwitserland) heeft een verklaring gevonden voor het feit dat de halo’s, de ‘atmosferen’, van kometen zeer weinig stikstof bevatten.
Dit element blijkt wel degelijk in kometen te zitten, maar dan voornamelijk in de vorm van ammoniumzouten (Nature Astronomy).
Ruim dertig jaar geleden vloog de Europese ruimtesonde Giotto langs de komeet Halley.
Bij die gelegenheid werden metingen gedaan van de samenstelling van de halo van deze beroemde komeet.
Het weinige stikstof dat toen werd gedetecteerd bleek deel uit te maken van verbindingen zoals ammoniak en blauwzuur.
Een nieuwe analyse van spectrometrische gegevens van komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko, die vier jaar geleden door de eveneens Europese ruimtesonde Rosetta zijn verzameld, biedt een verklaring voor dit (schijnbare) stikstofgebrek.
Kort voor het einde van haar onderzoeksmissie naderde Rosetta 67P tot op minder dan twee kilometer, en daarbij vloog zij door een stofwolk die door deze was uitgestoten.
Bij die gelegenheid werden allerlei verbindingen gedetecteerd die normaal gesproken moeilijk meetbaar waren.
Zo was er nabij de komeet vele malen meer ammoniak – een chemische verbinding van stikstof en waterstof, te vinden dan metingen vanaf grotere afstand hadden gesuggereerd.
Toen al ontstond het vermoeden dat de oorsprong ervan bij ammoniumzouten zou kunnen liggen.
Alleen wanneer een komeet dicht in de buurt komt van de zon, en voldoende opwarmt, kan er voldoende ammoniak uit deze zouten ontsnappen om vanaf grote afstand meetbaar te zijn.
Met behulp van laboratoriumonderzoek hebben de wetenschappers nu aangetoond dat het ijs van de komeet vijf verschillende ammoniumzouten bevat.
Dat maakt het aannemelijk dat kometen aanzienlijke hoeveelheden stikstof bevatten, maar dan wel in vaste vorm. (EE) (Image credit: ESA/Rosetta/NAVCAM)
