Hippocamp, het kleinste en meest recent ontdekte maantje van Neptunus, is waarschijnlijk een oud fragment van Proteus, zijn vele malen grotere buur.
Dat leiden Amerikaanse astronomen af uit de omvang en banen van deze manen.
Het tweetal behoort tot de groep van zeven binnenste satellieten van Neptunus, die op afstanden tussen 0,4 en 1,2 miljoen kilometer rond de planeet draaien en waarschijnlijk door komeetinslagen zijn ontstaan.
Zes van hen werden in augustus 1989 ontdekt op opnamen van de Amerikaanse ruimtesonde Voyager 2.
Nummer zeven, Hippocamp, werd zes jaar geleden door Amerikaanse astronoom Mark Showalter ontdekt tijdens een heranalyse van opnamen die tussen 2004 en 2009 met de Hubble Space Telescope zijn gemaakt.
Showalter had daartoe opnamen van de directe omgeving van Neptunus, die zelf door een masker was afgeschermd, opgeteld en met elkaar vergeleken.
Het bestaan van Hippocamp werd in 2016 door nieuwe Hubble-opnamen bevestigd.
Hippocamp is met zijn diameter van 35 kilometer verreweg de kleinste van het zevental en draait in 22 uur op een afstand van 105.000 kilometer rond Neptunus.
Dat is slechts 12.000 kilometer binnen de baan van Proteus, de buitenste en met zijn diameter van 410 kilometer tevens de grootste van de zeven binnenste satellieten van Neptunus.
Hippocamp moet volgens Showalter en collega’s echter vroeger nog dichter bij Proteus rond Neptunus hebben gedraaid, omdat deze laatste zich als gevolg van getijdenwerking van de planeet langzaam van Neptunus verwijdert.
Proteus vertoont een heel grote krater die op een zware inslag wijst.
De astronomen opperen daarom dat een deel van het materiaal dat tijdens deze inslag werd weggeslingerd in een iets kleinere baan om Neptunus terecht kwam en daarna tot de huidige Hippocamp samenklonterde.
Hoewel er aan dit scenario nog verscheidene haken en ogen kleven, ondersteunt het volgens de astronomen wel de hypothese dat het ontstaan van de binnenste maantjes van Neptunus een tumultueus proces is geweest waarin komeetinslagen en onderlinge botsingen een belangrijke rol hebben gespeeld. (GB/Nature, 21/2)
