Het koste Carl Sagan en Carolyn Porco van het Voyager imaging team de nodige overtuigingskracht om de missieleiding zover te krijgen.
Een familieportret van het zonnestelsel, vanaf grote afstand gemaakt door Voyager 1 zoals Sagan en Porco voorstelden, had immers geen enkel wetenschappelijk nut.
Maar nadat de in 1977 gelanceerde ruimtesonde zijn odyssee langs de buitenste planeten van het zonnestelsel voltooid had en vlak voordat de camera’s uitgeschakeld zouden worden, ging de photo shoot op 14 februari 1990 alsnog door.
Voyager 1 seinde 60 frames naar de aarde, met daarop de zon en zes planeten van het zonnestelsel (Voyager kon Mars, Mercurius en (toen nog planeet) Pluto om verschillende redenen niet vastleggen).
Vanaf een afstand van 6 miljard kilometer is de aarde kleiner dan een pixel, een vaalblauw stipje in de uitgestrektheid van de ruimte.
De foto kreeg pas echte icoonstatus met het verschijnen van Carl Sagans boek Pale Blue Dot: A Vision of the Human Future in Space (1994), geïnspireerd op de Voyager-opname die al snel dezelfde naam kreeg als het boek.
Daarin reflecteert de auteur uitgebreid op dit “stofje zwevend in een zonnestraal”, zoals hij het uitdrukt: “Dat is hier.
Dit zijn wij, ons thuis. Iedereen die je kent, lief hebt, waarvan je ooit hebt gehoord, ieder mens die ooit heeft geleefd, heeft hier zijn leven geleid …
Er is wellicht geen betere demonstratie van de dwaasheid van de menselijke eigendunk dan deze verre foto van onze nietige wereld.”
Naar aanleiding van de dertigste verjaar dag van de Pale Blue Dot-foto publiceerde NASA afgelopen februari een gefotoshopte versie van de opname, gebruik makend van de nieuwste beeldbewerkingstechnieken en software. Door Servé Vaessen. Lees het hele artikel in het aprilnummer van Zenit (Image credit: NASA/JPL-CALTECH)
