Grote inslagen op onze pas gevormde planeet, zoals de inslag die leidde tot de vorming van de maan, hebben mogelijk kleine planetoïden verdreven uit hun ‘veilige havens’ in de baan van de aarde om de zon.
Tot die conclusie komt een onderzoeksteam van de Universiteit van Michigan onder leiding van Kevin Napier (Sky&Telescope).
In vergelijkbare stabiele gebieden in de omloopbaan van Jupiter, de zogeheten lagrangepunten L4 en L5 die zestig graden vóór en achter de planeet zelf liggen, zijn duizenden van zulke trojaanse planetoïden te vinden.
En ook de planeten Neptunus en Mars worden door een flink aantal trojanen begeleid.
Maar de punten L4 en L5 van de aarde lijken zo goed als leeg te zijn, afgezien van twee kleine objecten die onze planeet waarschijnlijk slechts tijdelijk begeleiden.
Eventuele aardse trojanen zijn moeilijk te vinden, omdat ze zich van ons uit gezien altijd dicht bij de zon ophouden.
Toch kunnen zich sinds de prille jeugd van de aarde, toen het zonnestelsel wemelde van de planetoïden, talrijke objecten in de gebieden L4 en L5 hebben verzameld.
Maar waar zijn die dan gebleven? Napier en zijn collega’s stellen dat grote inslagen, zoals die waarbij de maan is ontstaan, daarvoor verantwoordelijk kunnen zijn geweest.
Hun computersimulaties laten zien dat ze een eventuele oerpopulatie van trojanen sterk zouden hebben verstoord.
Een grote inslag op aarde brengt namelijk kleine veranderingen teweeg in de vorm van de aardbaan. En deze veranderingen destabiliseren op hun beurt de trojanen rond de lagrangepunten.
Op die manier zou onze planeet haar meeste, of zelfs alle, trojanen zijn kwijtgeraakt. Overigens staat het allerminst vast dat er daadwerkelijk zo’n grote oerpopulatie van trojanen bij de aarde heeft bestaan.
Zo stelt Bill Bottke van het Southwest Research Institute dat de grote planeten-in-wording in ons zonnestelsel de vele planetoïden in langgerekte schuine omloopbanen hebben gemanoeuvreerd, waardoor er weinig of geen objecten rond L4 en L5 achterbleven. (EE)
(Image Credit: NASA/JPL-Caltech)
