Een team van onderzoekers, onder leiding van de Nederlands-Amerikaanse astronoom Peter Jenniskens, heeft een verband kunnen leggen tussen een aantal meteorenzwermen en kometen die maar ongeveer eens in de zoveel duizend jaar dicht in de buurt van de aardbaan komen.
Kometen doorlopen langwerpige banen om de zon en verliezen gaandeweg het nodige puin.
Wanneer de aarde tijdens haar jaarlijkse gang om de zon zo’n puinspoor kruist, is aan de hemel een ‘regen’ van meteoren oftewel vallende sterren te zien.
Voorbeelden van zulke jaarlijks terugkerende meteorenzwermen zijn de Lyriden, afkomstig van de komeet Thatcher, en de Perseïden, afkomstig van de komeet Swift-Tuttle.
De genoemde kometen hebben omlooptijden van respectievelijk 415 en 133 jaar.
Er zijn echter ook kometen met veel langere omlooptijden.
Ook die laten puin achter, maar dat heeft zich over dermate grote afstanden verspreid, dat de bijbehorende meteorenregens moeilijk te herkennen zijn.
Bij het Cameras for Allsky Meteor Surveillance (CAMS)-project, waar Jenniskens de leiding over heeft, worden met behulp van een wereldwijd netwerk van camera’s meteoren geregistreerd.
Waar mogelijk wordt, met behulp van driehoeksmeting, vervolgens berekend uit welke richting het betreffende kometenpuin kwam.
Daarbij zijn minstens negen en misschien zelfs vijftien ‘arme’ meteorenzwermen opgespoord die kunnen worden teruggevoerd tot (zeer) langperiodieke kometen.
Tot nu toe was van slechts een handjevol meteorenzwermen bekend van welke langperiodieke komeet ze afkomstig zijn.
Een analyse van de meetgegevens heeft laten zien dat meteorenregens van langperiodieke kometen vele dagen kunnen duren.
Dat wijst er volgens Jenniskens op dat de betreffende kometen in het verleden vele malen in de buurt van het zonnestelsel zijn gekomen, terwijl hun omloopbanen mettertijd geleidelijk veranderden. (EE)
(Image Credit: Photo: P. Jenniskens / SETI Institute)
