Amerikaanse astronomen claimen voor het eerst een ster te hebben gevonden die een planeet opslokt.
Tot nu toe ging het alleen om de situatie van net vóór of net na dit moment. De ster staat op een afstand van ongeveer 13.000 lichtjaar in het sterrenbeeld Aquila (Arend). Hij was ooit een ster zoals onze zon, maar is nu opgezwollen tot een rode reus, fataal voor planeten die er te dichtbij staan.
Dat gevaar lopen Mercurius, Venus en misschien ook de aarde over vijf miljard jaar.
De ster werd in mei 2020 ontdekt in de metingen van de Zwicky Transient Facility, een telescoop voor het opsporen van sterren die opvlammingen vertonen.
In genoemde sterrenbeeld werd een ster gevonden die in zichtbaar licht in tien dagen honderd keer zo helder was geworden, dat ruim drie weken zo bleef en na enkele maanden was uitgedoofd. In eerste instantie werd gedacht dat het om een nova ging, een thermonucleaire explosie van waterstofgas op het oppervlak van een witte dwerg in een dubbelstersysteem. Maar dat resulteert gewoonlijk in een hogere helderheidspiek en een snellere uitdoving.
Bovendien bleek de energie van de opvlamming slechts een duizendste van die van een nova. De opvlamming zou volgens Kishalay De en collega’s beter verklaard kunnen worden met een ster die een planeet opslokt.
Deze mogelijkheid werd ondersteund na de ontdekking dat de ster vele maanden voor en na de opvlamming ook in het infrarood veel helderder was geweest dan normaal. Dat suggereerde dat hij grote hoeveelheden stof had uitgestoten, net zoals dat bij een opzwellende rode reus gebeurt. De flits in zichtbaar licht zouden de laatste weken van de opgeslokte planeet markeren. Ook de hierbij vrijkomende energie droeg bij aan de infraroodstraling van de ster. Twee jaar na de opvlamming werd de ster ook teruggevonden op opnamen gemaakt tussen 2007 en 2009 met de United Kingdom Infrared Telescope.
Zijn kleur en helderheid wezen op een massa tussen 0,8 en 1,5 maal die van de zon. De verzwolgen planeet zou een massa tussen één en tien keer die van Jupiter hebben gehad. (GB/Nature 617, blz. 55)
(Image Credit: NASA, ESA, STScI, John Debes (AURA/STScI for ESA)
