Astronomen zijn iets meer te weten gekomen over het interstellaire object ‘Oumuamua’, dat ons zonnestelsel eind vorig jaar met een bezoek vereerde.
Deze nieuwe kennis nu eens niet te danken aan wat er werd waargenomen, maar juist aan wat er níét werd waargenomen (Astronomical Journal, 14 november).
In de weken na zijn ontdekking zijn tal van (ruimte)telescopen op ‘Oumaima’ gericht, waaronder de infraroodsatelliet Spitzer.
Deze laatste slaagde er, twee maanden nadat het object de aarde op relatief kleine afstand was gepasseerd, echter niet in om ‘Oumuamua te detecteren.
Deze ‘non-detectie’ legt een nieuwe bovengrens op aan de afmetingen van het vreemde object.
De nieuwe bovengrens is in overeenstemming met de bevindingen van eerder onderzoek, waaruit bleek dat ‘Oumuamua’ een beetje leek te versnellen.
Dat werd en wordt toegeschreven aan de uitstoot van kleine hoeveelheden gas, zoals een komeet dat doet. (Al hebben sommige astronomen daar andere andere ideeën over.)
Het feit dat ‘Oumuamua’ te zwak was om door Spitzer te worden opgemerkt betekent ook dat deze waarnemingen geen aanvullende informatie hebben opgeleverd over de vorm van dit waarschijnlijk zeer langwerpige object.
Wel vermoeden de onderzoekers dat het licht-weerkaatsende vermogen van het oppervlak van ‘Oumuamua wel eens groter zou kunnen zijn dan tot nu toe werd aangenomen.
Een object met een donker oppervlak wordt namelijk sneller opgewarmd door de zon, en blijft daarna ook een tijdje warmer, dan een object met een licht oppervlak.
En het feit dat ‘Oumuamua niet zichtbaar was voor Spitzer, die warmtestraling registreert, wijst erop dat hij snel is afgekoeld.
Deze eigenschap is in overeenstemming met het vermeende komeetachtige karakter van ‘Oumuamua. Wanneer een komeet in de buurt van de zon komt, warmt het ijs in zijn inwendige op, om vervolgens als gas te ontsnappen.
Bij dat proces wordt het komeetoppervlak als het ware schoon geblazen en komt helderder ijs bloot te liggen. (EE)