Het poollicht op Mercurius ontstaat op dezelfde manier als op de aarde en de andere planeten.
Dat leiden astronomen af uit metingen van de Europese Mercuriusverkenner BepiColombo tijdens zijn eerste scheervlucht langs de planeet die het dichtst bij de zon staat. BepiColombo werd in 2018 gelanceerd en moet eind 2025 in een baan om Mercurius komen. De tocht duurt zo lang doordat de sonde pas na zes passages langs de planeet voldoende is afgeremd om door diens zwaartekracht ingevangen te kunnen worden. BepiColombo maakte zijn eerste scheervlucht op 1 oktober 2021 en doorkruiste daarbij de magnetosfeer boven het zuidelijk halfrond van Mercurius. Die magnetosfeer is vergelijkbaar met die van de aarde, maar circa twintig maal zo klein doordat het magnetische veld van Mercurius veel zwakker is. Aan de naar de zon gekeerde zijde van Mercurius ligt de grens van de magnetosfeer – de magnetopauze – aan de dagzijde op slechts 1100 kilometer boven de planeet.
De metingen van Bepicolombo brachten onder andere een quasi-periodieke fluctuatie in de elektronendichtheid in de magnetosfeer aan het licht. Dat is een teken dat daar periodiek elektronen worden versneld door de energie die vrijkomt tijdens het verknopen en verbreken van magnetische veldlijnen. De elektronen komen dan in de greep van gesloten magnetische veldlijnen en slaan uiteindelijk rond de polen op Mercurius neer. Mineralen in het oppervlak zenden dan door fluorescentie röntgenstraling uit.
Zo’n tien jaar geleden had de voorloper van BepiColmbo, de Amerikaanse MESSENGER, op het noordelijk en zuidelijk halfrond van Mercurius lichtvlekken waargenomen die hieraan werden toegeschreven. En nu is dus ook het versnellingsmechanisme in de magnetosfeer geïdentificeerd. De metingen van BepiColombo tonen aan dat het proces dat op Mercurius tot poollicht leidt opmerkelijk veel lijkt op dat op de aarde, aldus Sae Aizawa en haar collega’s. Het is blijkbaar een universeel mechanisme dat – met uitzondering van Neptunus – op alle planeten met een magnetisch veld poollichtverschijnselen veroorzaakt. Ondanks de grote verschillen in de bouw en dynamica van hun magnetosfeer. (GB/Nature Communications 14, blz. 1) (Image Credit: ESA/JAXA/BepiColombo – Een wat gechargeerde impressie van het poollicht op Mercurius, met op de voorgrond de langs scherende BepiColombo)
