Volgens een nieuwe analyse van de inslag van NASA-ruimtesonde DART op de kleine planetoïde Dimorphos, in september 2022, is laatstgenoemde mogelijk flink vervormd geraakt bij de botsing. En dat zou wel eens kunnen betekenen dat een geplande onbemande onderzoeksmissie naar Dimorphos geen inslagkrater zal aantreffen, maar een netjes ‘herstelde’ berg ruimtepuin (Nature Astronomy). De DART-missie – de Double Asteroid Redirection Test – had tot doel om te onderzoeken of het mogelijk is om een planetoïde van koers te doen veranderen door hem met een ruimtesonde te rammen. Dimorphos werd als doelwit gekozen, omdat het een kleine planetoïde is die om een grotere soortgenoot – Didymos – cirkelt. Een geslaagde inslag zou de omlooptijd van dit object meetbaar kunnen veranderen. En dat is ook precies wat er gebeurde: de verandering van de omlooptijd was zelfs groter dan verwacht. Omdat het nog wel even duurt voordat wetenschappers Dimorphos van dichtbij kunnen bestuderen, heeft een team onder leiding van planeetwetenschapper Sabina Raducan van de Universiteit van Bern (Zwitserland) voor een alternatieve aanpak gekozen. Het team heeft computersimulaties gemaakt van Dimorphos en de DART-ruimtesonde, om de (van grote afstand) waargenomen gevolgen van de inslag te reproduceren. Daarbij is gelet op de overdracht van impulsmoment van de ruimtesonde naar de planetoïde, de hoeveelheid materiaal die van Dimorphos werd weggeblazen, en de vorm die dat materiaal aannam terwijl het de ruimte in spoot. Bij hun simulaties konden Raducan en haar collega’s twee parameters variëren: de samenstelling en de dichtheid van Dimorphos. Bekend was al dat Dimorphos en Didymos losse samenballingen van stof en keien zijn. De simulaties bevestigen dat: ze laten zien dat Dimorphos dermate los in elkaar zit dat DART geen litteken op zijn oppervlak heeft achtergelaten. In plaats daarvan werd de planetoïde vervormd door de inslag en herschikte zijn losse oppervlaktemateriaal zich. Volgens de onderzoekers zou dit ook kunnen betekenen dat Dimorphos een ‘kindje’ van Didymos is. Laatstgenoemde is eveneens een losse samenballing van gesteente, en door zijn draaiing kan er vrij gemakkelijk materiaal van zijn oppervlak ontsnappen. En dat zou zich vervolgens weer hebben kunnen samenballen tot een maantje. Of dit scenario klopt, zal over enkele jaren duidelijk worden. In oktober wil het Europese ruimteagentschap ESA de ruimtesonde Hera lanceren, die Didymos en Dimorphos van dichtbij moet gaan bekijken. Naar verwachting zal zij eind 2026 op haar bestemming aankomen. (EE) (Image Credit: NASA/Johns Hopkins)
