De geocorona, het allerbuitenste en allerijlste deel van de aardatmosfeer, strekt zich veel verder uit dan de baan van de maan.
Dat blijkt uit een heranalyse van de waarnemingen van SOHO, de Europees/Amerikaanse satelliet die sinds 1996 op een afstand van zo’n anderhalf miljoen kilometer van de aarde met onze planeet mee om de zon draait.
Vanuit dit punt houdt het Solar and Heliospheric Observatory de zon constant in de gaten.
De geocorona bestaat voor een groot deel uit waterstofatomen, afkomstig van de waterdamp uit de dichtere aardatmosfeer.
Onder invloed van de ultraviolette straling van de zon zenden deze atomen Lyman-alfastraling uit, maar die wordt door de aardatmosfeer geabsorbeerd en kan daardoor alleen vanuit de ruimte worden waargenomen.
Een van de instrumenten aan boord van SOHO kan deze straling onderscheiden van die van waterstofatomen in de interplanetaire ruimte.
Uit waarnemingen die al in 1996-1998 waren verricht, tijdens een periode van geringe zonneactiviteit, leiden Igor Baliukin en collega’s af dat de geocorona zich uitstrekt tot op minstens 50 maal de diameter van de aarde.
Dat is twee maal zo ver als uit eerdere waarnemingen was gebleken en ook veel verder dan de baan van de maan.
De geocorona wordt aan de dagzijde door het zonlicht samengedrukt en veroorzaakt ook een gebied van grotere dichtheid aan de nachtzijde.
De maximale dichtheid, ongeveer 70 atomen per kubieke centimeter, is echter zo gering dat men naar aardse maatstaven gerust van een vacuüm mag spreken.
De geocorona werd voor het eerst waargenomen in 1972 met behulp van een telescoop die toen door astronauten van Apollo 16 op de maan was gezet.
In die tijd wisten de astronauten nog niet dat zij zich daar ook binnen deze geocorona bevonden.
De straling daarvan is voor de mens volstrekt ongevaarlijk, maar zou wel een factor kunnen worden om rekening mee te houden tijdens eventuele toekomstige astronomische waarnemingen op of rond de maan. (GB/Journal of Geophysical Research: Space Physics, 15/2)
