Het oppervlak van de maan is bedekt met inslagkraters, variërend van microscopisch kleine putjes tot enorme bekkens met een middellijn van meer dan duizend kilometer. De meeste van deze kraters zijn ongeveer vier miljard jaar geleden gevormd tijdens het zogeheten late hevige bombardement, toen het centrale deel van ons zonnestelsel werd geteisterd door grote aantallen inslagen van kometen en planetoïden. Met behulp van computermodellen heeft een onderzoeksteam onder leiding van Jose Daniel Castro-Cisneros (Universiteit van Arizona, VS) berekend hoeveel van dat materiaal uiteindelijk op aarde terechtkomt (ArXiv). Anders dan bij eerdere studies hebben Castro-Cisneros en zijn team aarde en maan samen gemodelleerd, en daarbij bovendien een meer realistische ejectie-snelheid gebruikt. Ze registreerden het verloop van de gebeurtenissen met tussenpozen van vijf jaar, waarbij er van werd uitgegaan dat materiaal dat tot op honderd kilometer van de aarde kwam als neerregende ejecta mag worden beschouwd. Het nieuwe model maakte gebruik van vereenvoudigde verticale inslagen op de maan, hoewel bij schuine inslagen meer materiaal naar de aarde wordt gedirigeerd. Een andere vereenvoudiging is dat het model ervan uitgaat dat de omstandigheden in het aarde-maanstelsel vergelijkbaar waren met nu. In werkelijkheid was de maan tijdens het late hevige bombardement dichterbij dan nu en kan toen nog meer materiaal van de maan de aarde hebben bereikt. De conclusie van de studie is dat na een inslag op de maan ongeveer 22,6 procent van het uitgeworpen materiaal binnen honderdduizend jaar op aarde belandt, waarvan de helft tijdens de eerste tienduizend jaar. Materiaal dat wordt uitgeworpen vanaf het halfrond dat zich ten opzichte van de bewegingsrichting van de maan aan de achterkant bevindt loopt de grootste kans om de aarde te bereiken, dat aan de voorkant de kleinste kans. Wanneer ze op aarde inslaan, hebben de maanejecta een snelheid van elf à twaalf kilometer per seconde en belanden ze voornamelijk rond de evenaar. De kans dat ze rond de polen inslaan is ongeveer een kwart kleiner. (EE) (Image credit: NASA/Apollo 11)
